Wet betalingsachterstand bij handelstransacties

De oorspronkelijke wet, van toepassing op transacties (het leveren van goederen en het presteren van diensten) tussen ondernemingen onderling en ondernemingen en overheidsinstanties, stelt dat een handelstransactie betaald moet worden binnen de 30 dagen, tenzij het contractueel anders werd overeengekomen. Een laattijdige betaling geeft automatisch aanleiding tot de verschuldigdheid van rente.

De nieuwe wet is niet van toepassing in onderstaande situaties ;

• Transacties tussen ondernemingen en consumenten
• Niet-commerciële transacties (bv. betalen van fiscale of sociale schulden, uitbetalen van schadevergoedingen, …)
• Transacties waarop de algemene regels op overheidsopdrachten van toepassing zijn .

Een nieuwe wet wijzigt de regelgeving op een aantal punten. 

Uitbreiding van het toepassingsgebied 

Naast het leveren van goederen en het presteren van diensten bedoelt de nieuwe wet ook het ontwerp en de uitvoering van openbare werken en bouw- en civieltechnische werken. 

Introductie van een maximumtermijn voor nazicht

Contractueel kunnen partijen steeds een procedure van “aanvaarding of controle” van de geleverde goederen of diensten overeenkomen. Deze procedure mag, behoudens contractuele afwijking, niet langer zijn dan 30 dagen te rekenen vanaf de datum van ontvangst van de goederen of de diensten. Indien de overeenkomst een langere termijn voorziet moet de schuldenaar kunnen aantonen dat de langere termijn niet ‘kennelijk onbillijk’ is t.o.v. de schuldeiser . 

Stijging van de rentevoet

De verschuldigde (verwijl)rente bij laattijdige betaling wordt berekend op basis van de rentevoet die de ECB  aanrekent voor basisherfinancieringstransacties, op 1 januari of 1 juli, vermeerderd met acht procentpunten (afgerond naar het hogere halve procentpunt).
De berekeningswijze blijft m.a.w. grotendeels ongewijzigd. De vermeerdering stijgt enkel met één procentpunt t.o.v. de oorspronkelijke regelgeving.

Deze berekeningswijze is verplicht van toepassing op transacties tussen ondernemingen en overheden. Wat transacties tussen ondernemingen betreft blijft de contractuele vrijheid behouden. 

Verplichte betalingstermijn voor overheden

De wettelijke betalingstermijn blijft, behoudens contractuele afwijking, 30 dagen te rekenen vanaf ;

- de ontvangst van de factuur
- de ontvangst van de goederen of diensten of het uitvoeren van de werken;
- de aanvaarding of controle van de prestaties, en ten laatste vanaf het aflopen van de nazichttermijn

Enkel transacties tussen ondernemingen kunnen contractueel afwijken van deze betalingstermijnen. Transacties tussen ondernemingen en overheidsinstanties zijn verplicht deze termijnen te volgen tenzij een afwijking objectief is gerechtvaardigd door de bijzondere aard of bepaalde elementen van de overeenkomst. De maximale betalingstermijn bedraagt in elk geval 60 kalenderdagen . 

Forfait voor invorderingskosten

De nieuwe wet introduceert een forfait van € 40 ,00 voor de invorderingskosten dat van rechtswege en zonder ingebrekestelling kan worden toegepast bij laattijdige betaling.
Indien een schuldeiser hogere kosten maakt om een schuld in te vorderen kan men het meerdere steeds verhalen via de gebruikelijke procedure tot schadeloosstelling. 

Verbod op “kennelijk” onbillijke bedingen of praktijken

De wet beschouwt onderstaande bepalingen als contractuele bedingen en praktijken die kennelijk onbillijk zijn en bijgevolg verboden ;

- de uitsluiting van betaling van rente bij laattijdige betaling
- de beperking op de betaling van invorderingskosten
- te lange verificatietermijnen

Daarnaast bepaalt de wet dat clausules die de datum bepalen waarop de factuur ‘zal worden ontvangen’ absoluut verboden zijn. 

Samenvattend

_____________________

1 Diende uiterlijk omgezet te zijn tegen 16 maart 2013

3. Bijvoorbeeld omwille van de complexiteit van de geleverde prestatie.